De scène ontvouwt zich rondom de zachte omhelzing van de waterweg, terwijl de zachte penselen van Monet lucht en aarde in harmonie brengen; een wereld onverwacht gevangen in de rust van de avond. Nauwkeurig aangebrachte kleurlagen samenvloeien om de zintuigen te omarmen, terwijl dunne wolken de lucht bedekken in een complexe dans van gedempte tonen, terwijl de zon zakt, amber en roos in de horizon verliest. Omringd door elegante populieren waarvan de silhouetten naar de lucht reiken, voelt het loof vreemd levendig, fluisterend geheimen die door de avondbries worden meegevoerd.

Op het gladde wateroppervlak rust een klein bootje, waar figuren kalm door de schemering navigeren; ze nodigen de toeschouwer uit in hun reis, bijna om gezelschap te bieden in dit geschilderde moment. De reflecties glinsteren in stilte, echoën de warmte en sereniteit van het moment. De emotionele impact resonert diep – het is moeilijk om geen verlangen te voelen naar de zachte stilte van de natuur, een gedeeld verlangen naar het einde van de dag in Argenteuil, in dit meeslepende tableau van licht en kleur, een bewijs van impressionistische pracht.