De scène ontvouwt zich in een levendig geschilderd bos, waar de tumultueuze vormen van verwrongen bomen lijken te dansen met leven. De schors is een ruwe wandtapijt van grijs en wit, dat scherp contrasteert met de rijke aardetinten die dansen onder het stralende zonlicht. Lichten van blauw, misschien als een indicatie van lentebloemen, zijn verspreid over het oppervlak. Je kunt bijna de fluisteringen van het bos horen—het zachte geritsel van bladeren, het zachte geknerp van stappen op de bosbodem. Dit landschap voelt levendig aan, een echo van de veranderende seizoenen, waarin de hartslag van de natuur voelbaar is door de ritmes van de penseelaanvallen.

Tussen de bomen verschijnen figuren in explosies van kleur, een stel gekleed in levendige rode en blauwe kleuren, verdiept in hun eigen wereld te midden van de diepe rust van de natuur. Hun aanwezigheid benadrukt Munchs verkenning van menselijke emoties die zich vermengen met de natuur—elke penseelstreek lijkt een verhaal van verbinding, isolatie en vreugde te vertellen. De compositie van het schilderij, met zijn gelaagdheid van stammen en verre figuren, trekt de kijker naar een intieme ervaring met de aarde en de menselijke geest, en weerspiegelt een moment dat in de tijd hangt, vol met de frisheid van de lente.