In deze levendige scène wordt een groep vrouwen vastgelegd tijdens het hooien, hun bewegingen levendig en doelgericht. De kunstenaar hanteert een rijk getextureerde penseelvoering die over het doek danst, waarbij aardse tinten groen, bruin en goudgeel worden gemengd om de warmte van een late zomerdag op te roepen. De compositie is intiem maar ruim, met de figuren gerangschikt in een dynamische halve cirkel die de blik trekt naar hun gecoördineerde inspanningen. Het licht dat door de bomen valt, geeft de scène een fonkelende levendigheid, alsof de lucht zelf gonst van het geluid van ritselende bladeren en het ritme van de hark. Je kunt bijna het zachte gemurmel van gesprekken horen en het lichte gekletter van gereedschap tegen het hooi, wat de pastorale setting tot leven brengt.

Het schilderij ademt een zachte nostalgie uit en weerspiegelt een eenvoudigere tijd waarin handarbeid in harmonie was met de cycli van de natuur. Het kleurgebruik van de kunstenaar — zachte blauwtinten en gedempte roodtinten in de kleding van de vrouwen — contrasteert met het natuurlijke palet, waardoor hun aanwezigheid wordt benadrukt zonder het landschap te overheersen. Historisch gezien bevindt dit werk zich op het kruispunt van impressionisme en realisme en belichaamt het een toewijding aan het nauwkeurig en emotioneel warm weergeven van het plattelandsleven. Het viert de waardigheid en stille kracht van plattelandsvrouwen, verankert de scène op een specifieke locatie en nodigt tegelijkertijd uit tot een universele waardering voor het ritme van het agrarische leven.