Het kunstwerk boeit met een etherische kwaliteit die bijna dromerig lijkt; wervelingen van delicate blauwtinten en zachte witte tonen versmelten om een mistige sfeer te creëren die de toeschouwer omhult. De brug, hoewel gesuggereerd in plaats van gedefinieerd, geeft zowel grandeur als eenvoud aan, terwijl zijn bogen gracieus boven het reflecterende water lijken te zweven. De scène, etherisch van aard, neemt de waarnemer mee naar een vredige koninkrijk van kleur en licht, waardoor een gevoel van kalmte en contemplatie wakker wordt. In de atmosfeer is er een verontrustende sereneheid, alsof de wereld even een pauze heeft genomen, waardoor een intieme ervaring met de essentie van de omgeving mogelijk wordt.

Dit stuk resoneert met de context van het einde van de 19e eeuw, een cruciale periode voor het impressionisme. Monet, die ernaar streeft een emotionele reactie op te roepen in plaats van details, gebruikt zijn iconische penseelstreken om de realiteit voldoende te vervagen, zodat we de lege plekken kunnen invullen met onze verbeelding. Het kleurenpalet, gedomineerd door koele tinten, nodigt de kijker uit om dichterbij te komen, bijna alsof ze de nevelige omhelzing van de scène binnenstappen. Dit is niet zomaar een weergave van de Waterloo-brug; het is een droom, een meditatie over licht en waarneming, dat de meesterlijkheid van Monet weerspiegelt in het vastleggen van de vergankelijke schoonheid die in de natuur te vinden is, en het vraagt om visuele en emotionele verkenning.