Dzieło prezentuje urzekającą scenę, taniec światła i cienia. Kobieta, pozornie eteryczna, unosi się pośród burzy wirujących chmur. Jej forma jest delikatna, odziana w powiewną tkaninę, która zdaje się falować na niewidzialnym wietrze. Gra na długim instrumencie przypominającym róg, a jej wzrok skierowany jest na niebiański dramat rozgrywający się powyżej.

Artysta z mistrzostwem wykorzystał kreskowanie krzyżowe do budowy objętości i głębi, a monochromatyczna paleta dodaje dramatyzmu. Rozległy obszar nieba jest oddany z tak dużą szczegółowością, że niemal czuć ciężar chmur. W górnych partiach znajduje się maleńka postać, pozornie zawieszona; niebiański obserwator czy towarzysz wiatrów? To dzieło wywołuje poczucie podziwu i nutę melancholii, przypominając mi o mocy i pięknie natury oraz o małości ludzkości w jej obliczu.