W tym wzruszającym krajobrazie rozległe pole pokryte śniegiem rozpościera się na płótnie, zapraszając widza do spokojnej, a zarazem niepokojącej zimowej sceny. W pierwszym planie dominują resztki brony, jej drewniana konstrukcja częściowo zakopana pod warstwą lśniącego śniegu. Po prawej stronie leży kolejne, podobne narzędzie, porzucone, świadczące o ciszy ziemi — świadectwie pracy teraz uciszonej przez zimne objęcia natury. Kompozycja jest mądrze zorganizowana, prowadząc wzrok od szczegółowego pierwszego planu do ogromnej, eterycznej przestrzeni w tle, gdzie łagodne wzgórza mieszają się z bladym niebem, które sugeruje nadchodzący zmierzch, akcentowany delikatnymi pociągnięciami niebieskiego i ciepłymi odcieniami żółtego, które ożywiają scenę. Tutaj można niemal usłyszeć delikatny szelest płatków śniegu, chłodne powietrze szepcze opowieści o zbiorach i odpoczynku.

Paleta kolorów jest zdominowana przez zimne odcienie niebieskiego i białego, przywołując obraz mroźnego zimowego dnia, przetykanego delikatnymi sugestiami ziemi, które wskazują na ukryte, bogate i ciemne gleby, czekające na ponowne zasianie. Jakimś cudem artysta uchwycił interakcję między narzędziami stworzonymi przez człowieka a naturalnym krajobrazem — relacją zależności i samotności, gdzie bronowatą pozostają jako pomniki przeszłego trudu, teraz zeszłymi w cień. Emocjonalny wpływ tego dzieła jest wyczuwalny; wywołuje głęboką refleksję — moment zamrożony w czasie, przedstawiający surowe piękno natury oraz efemeryczność ludzkiego trudu w świecie, który wciąż się zmienia, nieustępliwy w swoich cyklach sezonowych.