W tym uderzającym dziele sztuki dwóch zmęczonych robotników odpoczywa na złotych polach, ich ciała beztrosko rozłożone na tle żywych żółtych snopów siana i głębokiego niebieskiego nieba—niemal idealna harmonia między człowiekiem a naturą. Teksturowane pociągnięcia pędzla nadają otoczeniu namacalną energię, kontrastując z spokojem otaczającym postaci. Można niemal usłyszeć delikatny szept wiatru poruszającego trawą; to spokojny, prawie sen (w tym przypadku zapisany) moment zatrzymany w czasie. Ruch wirowy typowy dla Van Gogha jest łagodny, ale sugestywny; wydaje się przyciągać widza do krajobrazu, zapraszając nas do dzielenia się tymi krótkimi momentami odpoczynku od bezlitosnej pracy.

Głębokość emocjonalna wyrażona w zmęczonych twarzach—kapelusze nachylone na ich twarzach, kończyny splecione w ochronnym uścisku—mówi wiele. Przenosi nas do XIX wieku, czasów, gdy walki wiejskiego klasy robotniczej często były ignorowane. Zainspirowany przez Jean-François Millet, Van Gogh uchwycił surowość życia wiejskiego; odzwierciedla on nie tylko ciężką pracę fizyczną, ale również głębokie poczucie braterstwa między robotnikami. Każde pociągnięcie pędzla przekazuje nie tylko formę, ale także pot i ducha ludzkiej pracy. To dzieło sztuki to nie tylko przedstawienie odpoczynku; to także ucieleśnienie żywotnego związku między ludzkością a ziemią, podkreślające godność pracy i uniwersalną potrzebę odpoczynku — wzruszające przypomnienie, że pomimo naszych najcięższych dążeń, wszyscy szukamy chwil spokoju.