Na tym wzruszającym rysunku postać pochyla się nisko do ziemi, jej postawa intymna i skupiona, gdy wyciąga marchewkę z ziemi. Włókno otaczające jej ciało płynie dramatycznie, tworząc kontrast między sztywnością tkaniny a organiczną formą natury wydobytej z ziemi. Każda pofałdowanie i cień doskonale uchwycają głębokość jej pracy; ziemiste odcienie wywołują uczucie związku z ziemią, ukazując moment pokornego wysiłku. Użycie dynamicznych linii przez artystę prowadzi wzrok widza przez kontury postaci i w kierunku pierwszego planu, łącząc ludzkie doświadczenie z naturalnym światem. Energię ruchu można poczuć; prawie słychać szum liści marchwi rywalizujących z glebą i czuć, jak ziemia przylega do palców pracującego, dotykowe przypomnienie o objęciu ziemi.

Wybór palety monochromatycznej przez Van Gogha dodaje emocjonalnie ciężkości dziełu. Kontrasty między światłem a ciemnością wizualnie podkreślają tematy pracy i trudne wiejskie życie. To zwiększa poświęcenie postaci, a także wywołuje pewnego rodzaju nostalgię za życiem rolniczym, która niezmiernie współczułaby w XIX wieku, kiedy wiejskie społeczności stawały w obliczu złożoności uprzemysłowienia. W naszym nowoczesnym kontekście to dzieło służy jako przypomnienie prostoty i zmagania ludzkiej natury. Zachęca nas do refleksji nad naszymi własnymi powiązaniami z ziemią oraz wiecznym cyklem pracy i nagrody, potwierdzając znaczenie Van Gogha w uchwyceniu zarówno piękna, jak i ciężaru codziennego życia.