To sugestywne przedstawienie ukazuje dwie święte stojące boso na ciemnym, niemal nieokreślonym tle, z oczami skierowanymi w górę ku niebiańskiemu światłu przecinającemu obraz. Postaci ubrane są w bogate, teksturowane szaty — jedna w ciemnych tonach z błyskiem złotego materiału, druga w efektownym pasie w kolorach czerwieni i błękitu. Każda z nich trzyma symboliczne atrybuty; jedna palmę, symbol męczeństwa, druga tacę z białymi przedmiotami, których znaczenie wiąże się zapewne z ich legendą. U ich stóp odpoczywa lew w spokojnym ułożeniu, dodając obrazowi symbolicznej gracji i siły. Luźne, ekspresyjne pociągnięcia pędzla typowe dla dojrzałego stylu artysty ożywiają scenę, nadając jej głęboką duchową wymowę, łącząc ludzką kruchość z boską wielkością. Stonowana paleta barw z akcentami ciepłych tonów potęguje emocjonalny wymiar dzieła i wprowadza widza w zadumę i przestrzeń nabożeństwa.

Kompozycja o silnym pionowym układzie prowadzi wzrok ku górze, do światła, łącząc ziemię z niebem w chwili cichej pobożności. W tle zarysowują się mgliście formy architektoniczne sugerujące miejskie otoczenie, dodając głębi bez odciągania uwagi od centralnych postaci. Osadzone w kontekście wczesnego XIX wieku, dzieło to odzwierciedla zarówno tematy religijne, jak i romantyczną wrażliwość, podkreślając nastrój oraz duchowość. Stanowi ważne świadectwo ewolucji warsztatu artysty — łącząc tradycyjną ikonografię z bardziej wolną i ekspresyjną techniką malarską, ukazując intymne spotkanie śmiertelnego ze świętym.