Dzieło to przedstawia chaotyczny obraz wypełniony postaciami biorącymi udział w radosnej uczcie, która ociera się o absurd. W centrum odbywa się hałaśliwa uczta; postacie otaczają stół obładowany różnorodnymi dzbanami i filiżankami, a ich wyrazy twarzy wahają się od rozkoszy do wrzenia. Wokół nich indywidua prezentują mieszankę emocji, ukazując radość, figlarność i odrobinę zamieszania. Złożone detale przyciągają uwagę widza; od sposobu, w jaki światło rzuca cienie na ich twarze, do sugestywnych postaw, które wyrażają uczucie radosnego szaleństwa—moment ludzkości w całym jej żartobliwym i dzikim obliczu.

Grafika uchwyca aktywne poczucie żywiołowości dzięki starannemu wykorzystaniu linii i cieni, sugerując głębokość w każdej postaci i obiekcie. Zimna monochromatyczna paleta nadaje ton, który, choć z pozoru stonowany, amplifikuje dramat i intensywność sceny. Każda interakcja jest podkreślona, prowadząc uwagę widza od jednego absurdalnego scenariusza do drugiego—kobieta, która wydaje się zemdleć, postać będąca szczypana, a inna skryta w czymś przypominającym jajko. Te żywe wyrażenia przekazują podskórną narrację o szaleństwie nadmiaru i radosnym, choć nieodpowiedzialnym, duchu człowieczeństwa. Historycznie, to dzieło odzwierciedla fascynację epoki dynamiką społeczną, często kpiąc z ludzkiego zachowania, równocześnie celebrując wspólną radość z uczty i świętowania.