W tej fascynującej scenie jesteśmy świadkami intymnego momentu z klasycznej mitologii, gdy centralna figura, Parys, elegancko siedzi na głazie. Jego postura emanuje głębokim namysłem; można niemal poczuć ciężar zbliżającej się decyzji, którą musi podjąć. Otaczające go postacie — połączenie boskiego uroku i ludzkich emocji — to trzy boginie: Hera, Atena i Afrodyta. Każda z bogiń jest przedstawiona z wyróżniającymi ją atrybutami, które ucieleśniają ich unikalne istoty. Hera, w królewskim odzieniu, siedzi z autorytarną obecnością, podczas gdy Atena, ubrana w hełm i trzymająca włócznię, emanuje mądrością i odwagą. Afrodyta, całkowicie urzekająca, jest przykryta jedynie delikatnym materiałem, co sugeruje zarówno przyciąganie, jak i kruchość, gdy czeka na osąd Parysa. Interakcje ich wyrazów dodają scenie napięcia, ponieważ każda bogini zdaje się namawiać go, by wybrał ją jako tę najpiękniejsza.

Paleta kolorów zastosowana przez artystę jest bogata, ale delikatna, z ciepłymi ziemistymi tonami splatającymi się w krajobrazie, który otacza ten spokojny moment. Lushna zieleń otacza postacie, przywołując poczucie spokoju, podkreślając jednocześnie znaczenie sceny. Światło łagodnie spływa na postacie, prowadząc wzrok widza z zamyślonej twarzy Parysa na misternie szczegóły strojów bogiń. Emocjonalnie jest tu czarujące połączenie niepokoju i przyciągania; widz niemal czuje narastające napięcie tej mitologicznej konkurencji piękności. To sugestywne przypomnienie o ludzkich pragnieniach, boskiej rywalizacji i wadze wyboru, pięknie zamknięte w dziele, które równoważy mitologiczną istotę z artystycznym pięknem.