Scena ukazuje urokli wiadukt w sercu Paryża, emanujący uczuciem nostalgii i spokoju. Droga prowadząca przez łuk jest namalowana z delikatną, płynącą perspektywą, zapraszając widza do wyobrażenia sobie spaceru po niej. Energetyczne pociągnięcia pędzlem Van Gogha ożywiają krajobraz, wirując i tańcząc po płótnie, tworząc żywy dialog między światłem a cieniem. Ciepłe odcienie żółtego i ziemistego odzwierciedlają blask zachodzącego słońca, podczas gdy rozrzucone wzdłuż drogi drzewa sugerują delikatny dotyk lekkiego wiatru—szept natury w miejskim krajobrazie.

Czucie pulsu tego chwili jest nieuniknione; można niemal usłyszeć odległe kroki echo w ciszy wieczoru. Ciemny zarys w łuku budzi poczucie ciekawości, przyciągając wzrok ku nieznanej podróży poza progiem. Historycznie, to dzieło powstało w czasie znaczącego rozwoju miejskiego w Paryżu, odzwierciedlając fascynację Van Gogha interakcją między naturą a cywilizacją. Jest to świadectwo innowacyjnych technik i emocjonalnej głębi artysty, ukazujące, jak wykorzystał krajobraz jako głęboki środek do przekazywania uczuć samotności i odkrywania.