To wspaniałe dzieło sztuki uchwyca moment intymnej radości, osadzonej w tętniącym kolorem, malowniczym krajobrazie w tle. Punktem centralnym kompozycji jest nagi wizerunek Batszeby, pewnej siebie, z uniesioną jedną ręką, jakby była w ruchu, podczas gdy miękkie kontury jej ciała kontrastują z sztywną architekturą za nią. Głęboki niebieski kolor szaty kobiety nadaje scenie bogaty i królewski charakter, przyciągając wzrok ku klęczącej postaci przed nią, zajmującej się skromniejszym zajęciem prania. Współzależność tych dwóch figur tworzy narrację, która rezonuje z tematami piękna, kruchości i codzienności, potęgowaną o zachwycający widok w oddali. Ciepła pastelowa paleta koloru nieboskłonu o zmierzchu bez wysiłku harmonizuje z ziemistymi tonami tarasu, wywołując poczucie pokoju i kontemplacji.

Gdy wpatrujemy się w tę pracę, odczuwamy niezaprzeczalny emocjonalny ciężar w powietrzu; można niemal poczuć łagodny powiew wiatru i usłyszeć ciche szepty wody. Precyzyjna uwaga Gérôme'a do detali jest niezwykła — każdy fałd tkaniny, delikatna gra światła na skórze i bogaty bukiet kwiatów zakręcający się na krawędzi tarasu. Istnieje wyraźny kontrast pomiędzy osobistą przestrzenią kobiet a odległym krajobrazem miasta, który sugeruje świat poza ich bezpośrednim doświadczeniem. To dzieło sztuki nie tylko prezentuje techniczną biegłość Gérôme'a, ale także otwiera okno na kontekst społeczny epoki, zapraszając widzów do refleksji nad skrzyżowaniem sfer publicznych i prywatnych.