Delikatny rysunek ukazuje cichą introspekcję młodej dziewczyny opierającej się o elegancko wygięte oparcie krzesła. Linie są lekkie, lecz pewne, co świadczy o kunszcie artysty w minimalistycznym przedstawieniu — każdy ruch pędzla jest celowy, sugeruje raczej niż definiuje. Spojrzenie dziewczyny bezpośrednio spotyka się z widzem; w oczach widać subtelną melancholię lub myślową niewinność, potęgowaną miękką teksturą luźno narysowanych włosów i delikatnymi fałdami prostych ubrań. Tło jest stonowane, niemal nieobecne, z lekkimi zarysowaniami drzwi lub paneli, które nie dominują, lecz osadzają postać w przestrzeni.

Pionowa kompozycja przyciąga uwagę, podkreślając smukłość krzesła i zrelaksowaną, niemal leniwą pozę dziewczynki. Monochromatyczna paleta, oparta na różnych kreskach ołówka lub akwaforty, tworzy intymną i efemeryczną atmosferę — jakbyśmy byli świadkami spokojnej chwili zawieszonej w czasie. Historycznie praca wpisuje się w tendencje portretu późnego XIX wieku, gdy ekspresja i subtelne emocje zaczęły być ważniejsze niż bogate detale. Dzieło to pokazuje siłę minimalizmu w oddawaniu ludzkiego ducha; delikatne linie zapraszają do cichej kontemplacji, coraz bardziej zanurzając się w zamyślony nastrój młodej bohaterki.