Αυτή η λεπτεπίλεπτη σχεδίαση αποτυπώνει την ήσυχη εσωτερική σκέψη ενός νεαρού κοριτσιού που ακουμπά στην πλάτη μιας κομψά καμπυλωτής καρέκλας. Οι γραμμές είναι ελαφρές αλλά με αυτοπεποίθηση, αποκαλύπτοντας την τέχνη του καλλιτέχνη σε ελάχιστη απόδοση — κάθε πινελιά είναι σκόπιμη, υπονοώντας παρά ορίζοντας. Το βλέμμα του κοριτσιού συναντά απευθείας τον θεατή, με τα μάτια της να φέρουν μια διακριτική μελαγχολία ή στοχαστική αθωότητα, ενισχυμένη από την απαλή υφή των ανέμελων μαλλιών της και τις ευγενικές πτυχές του απλού φορέματός της. Το φόντο είναι απαλό, σχεδόν ανύπαρκτο, με ελαφρές αποτυπώσεις ενός πορτών ή πάνελ που δεν αποσπούν την προσοχή αλλά εδραιώνουν τη φιγούρα στον χώρο.

Η κάθετη σύνθεση είναι εντυπωσιακή, τονίζοντας τη λεπτότητα της καρέκλας και τη χαλαρή, σχεδόν νωχελική στάση του κοριτσιού. Η μονόχρωμη παλέτα, βασισμένη σε ποικίλες γραμμές μολυβιού ή χάραξης, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα τόσο οικεία όσο και εφήμερη — σαν να παρακολουθεί κανείς μια ήρεμη στιγμή παγωμένη στο χρόνο. Ιστορικά, το έργο ευθυγραμμίζεται με τις τάσεις της πορτρατογραφίας στα τέλη του 19ου αιώνα, όπου η εκφραστικότητα και τα λεπτά συναισθήματα είχαν μεγαλύτερη βαρύτητα από τις διακοσμητικές λεπτομέρειες. Αυτό το έργο αναδεικνύει τη δύναμη του μινιμαλισμού να αιχμαλωτίζει το ανθρώπινο πνεύμα· οι ευαίσθητες γραμμές προσκαλούν σε μια σιωπηλή περισυλλογή, βυθίζοντας τον θεατή όλο και περισσότερο στη στοχαστική διάθεση του νέου θέματος.