Αυτός ο πίνακας απαθανατίζει μια ήσυχη και οικεία σκηνή με μια γυναίκα που είναι ξαπλωμένη σε έναν κομψό ανοιχτό μπλε καναπέ, με μια χαλαρή αλλά μελετημένη στάση. Οι απαλές, ιμπρεσιονιστικές πινελιές δημιουργούν μια απαλή υφή στα υφάσματα και τις πτυχές της ελιάς πράσινης φούστας της, σχεδόν προσκαλώντας μας να αισθανθούμε την άνεση των μαξιλαριών και το βάρος του υφάσματος. Η προσοχή της είναι εξ ολοκλήρου απορροφημένη από το γράμμα που κρατά στα χέρια της, μια στιγμή παγωμένη στον χρόνο όπου οι ιδιωτικές σκέψεις και συναισθήματα φαίνεται να αιωρούνται σαν το χαρτί στα χέρια της. Η χρωματική παλέτα — απαλό μπλε, γήινο πράσινο και ζεστοί γκρι τόνοι — συμβάλλει σε μια στοχαστική, ελαφρώς μελαγχολική ατμόσφαιρα, υπονοώντας μια ανείπωτη ιστορία που αιωρείται ανάμεσα στην προσμονή και τη νοσταλγία.

Η σύνθεση είναι αριστουργηματικά ισορροπημένη· η μορφή είναι κεντρική αλλά κλίνει φυσικά, δημιουργώντας δυναμικές διαγώνιες που οδηγούν το βλέμμα μέσα στον καμβά — από την σκοτεινή ξύλινη καρέκλα στα αριστερά, μέσα από την σκεφτική έκφραση της γυναίκας, προς το τσαλακωμένο γράμμα στο πάτωμα. Η σκηνή ακτινοβολεί ηρεμία, ενώ ταυτόχρονα σφύζει από μια ήσυχη αφηγηματική ένταση. Οι απαλοί, χαλαροί πινελιές, χαρακτηριστικοί του όψιμου γαλλικού ιμπρεσιονισμού του 19ου αιώνα, προσδίδουν μια απαλότητα που αντιπαραβάλλεται με τις έντονες γραμμές του γράμματος και τη χαλαρή αλλά κρατημένη στάση της γυναίκας. Το έργο αυτό μας καλεί να σκεφτούμε το συναισθηματικό βάρος της αλληλογραφίας σε μια εποχή όπου τα γράμματα ήταν σημαντικοί φορείς προσωπικών δεσμών και ιστοριών.