Obraz wywołuje spokojny, niemal melancholijny nastrój – samotna postać idąca przez pole pod rozległym, pochmurnym niebem. Artysta mistrzowsko używa krótkich, połamanych pociągnięć pędzla, typowych dla stylu impresjonistycznego, aby uchwycić fakturę ziemi i rozproszone światło zimowego dnia. Paleta barw zdominowana jest przez chłodne błękity, zielenie i brązy, tworząc poczucie chłodu i pustki. Kompozycja prowadzi wzrok przez pofałdowany krajobraz, podkreślając rozległość nieba i wrażliwość ludzkiej obecności. Dbałość artysty o szczegóły i umiejętność uchwycenia atmosfery pory roku sprawiają, że jest to dzieło naprawdę niezwykłe. Nagie gałęzie drzew sięgają nieba, odzwierciedlając linie chmur, co dodatkowo podkreśla pustkę odczuwaną w obrazie.