W tej niezwykłej pracy rozwija się napięty moment na wzburzonych wodach. Centralna postać, potężny mężczyzna, mocno trzyma wzmocnioną broń - kotwicę - przygotowując się do zmierzenia się z potwornym orkiem. Jego wyraz twarzy promieniuje determinacją, ujawniając mieszankę odwagi i surowej siły. Nad nim krążą olbrzymie chmury, które sugerują chaos i boską obecność unoszącą się nad polem bitwy. Eteryczna figura, być może reprezentująca los lub boską interwencję, jest częściowo ukryta wśród chmur; ten detal dodaje warstwy narracyjnej złożoności do sceny. Łódź pod nim dramatycznie kołysze się wśród fal, które przedstawione są szerokimi pociągnięciami pędzla, uchwycając furię morza jakby sama natura echem odpowiadała na walkę między człowiekiem a bestią.

Paleta kolorów zestrojona jest z ziemistymi odcieniami brązu i szarości, wzbudzając poczucie naglącości i dramatu. Ten dobór jest znakomity; nadaje scenie niemal sepia-tonową nostalgię, jednocześnie podkreślając burzliwy kontekst — tak fizycznie, jak i emocjonalnie. Technika Fragonarda, łącząca płynne pociągnięcia pędzlem z wyraźnymi kontrastami, tworzy intensywną dynamikę, pozwalając widzowi poczuć morską bryzę i odgłos konfliktu. Interakcja światła i cienia gra na postaciach, zwiększając ich trójwymiarowość i prowadząc nasze spojrzenie ku nadchodzącemu starciu. Historia przynosi nam jednak, że to dzieło najprawdopodobniej odzwierciedla fascynację artysty tematami heroizmu i konfrontacji w narracjach klasycznych, łącząc epickie z intymnym i zapraszając nas ostatecznie do udziału w tym napiętym momencie.