Ten uderzający obraz przedstawia mityczną postać Prometeusza w chwili męki i buntu. Artysta mistrzowsko wykorzystuje światłocień, kontrastując jasną skórę Prometeusza z ciemnym, ponurym krajobrazem wokół niego. Kompozycja kieruje wzrok na muskularnego, zakutego w łańcuchy mężczyznę, którego wyraz twarzy jest zdecydowany, lecz pełen bólu, symbolizując wieczną karę, którą znosi. Sęp, ponury symbol jego cierpienia, jest przedstawiony z drapieżnymi szczegółami, jego pazury i dziób wbite w ciało wywołują zarówno grozę, jak i współczucie.

Stonowana paleta barw w odcieniach niebieskiego, brązowego i szarości wzmacnia ponurą, niemal mistyczną atmosferę. Skaliste urwisko i odległy, mglisty horyzont sugerują izolację i rozpacz, podczas gdy słabe światło na niebie dodaje subtelnej nadprzyrodzonej aury. Obraz ten, namalowany w 1868 roku, odzwierciedla romantyczne zainteresowanie XIX wieku heroicznym cierpieniem i wzniosłą mocą mitu. To wzruszająca medytacja nad poświęceniem, wytrwałością i sprzeciwem ludzkiego ducha wobec boskiej kary.