Na tym ekspresyjnym krajobrazie zimowa chłodna uroda Amsterdamu otacza widza mgłą atmosfery. Delikatne pociągnięcia pędzlem tworzą wrażenie tętniących życiem łodzi, których ciemne kadłuby delikatnie kiwają w lśniącej kanale. Monet uchwyca istotę sceny nie za pomocą skrupulatnych szczegółów, lecz poprzez płynne współbrzmienie światła i tekstury; zamglone kontury sugerują ruch i ulotną naturę zimowego światła.

Paleta kolorów to oniryczne połączenie przygaszonych szarości, ziemistych brązów oraz delikatnych błękitów, nadając dziełu spokojną, ale nostalgiczną atmosferę. Wstęgi mgły wplatają się w ciszę wody, kierując wzrok ku horyzontowi, gdzie sylwetki zdają się zlewać z krajobrazem – zaproszenie do rozważań nad kontrastem między człowiekiem a naturą. Obraz ten nie tylko ukazuje geniusz Moneta w uchwyceniu ulotnych momentów, ale także służy jako przypomnienie o spokojnym pięknie, jakie odnajduje się w zimowej samotności.