W tym poruszającym dziele widz zostaje otulony mglistą atmosferą wypełnioną chmurami pary, znakiem czasów przemysłowych. Scena jest zdominowana przez żywą obecność ruchomego dworca kolejowego, prawdopodobnie Saint-Lazare, gdzie chaotyczna energia przybywających pociągów łączy się z wolniejszym rytmem otaczającego miasta. Monet mistrzowsko uchwyca ten moment, używając luźnych pociągnięć pędzlem i mgły kolorów, które się ze sobą łączą, tworząc senne wrażenie. Każde pociągnięcie pędzla wydaje się żywe, pulsujące rytmem życia i ruchu. Ciemne, masywne sylwetki budynków wznoszą się nad tą tętniącą życiem sceną, podczas gdy jaśniejsze odcienie sugerują poranną światło przebijające się przez gęsty parę, rzucając łagodny blask na tłum wczesnych podróżnych.

Palette barw użyta przez Moneta jest szczególnie uderzająca; dominacja delikatnych odcieni szarości i błękitu splata się z ciepłymi pomarańczami i brązami budynków stacji, tworząc kojące, ale ożywiające doznania wizualne. To dzieło jest głęboko zakorzenione w historycznym kontekście Paryża XIX wieku, to czas ogromnych przekształceń spowodowanych industrializacją. Obraz odzwierciedla nie tylko fizyczny krajobraz, ale także emocjonalny krajobraz miasta pełnego postępu. Zdolność Moneta do uchwycenia tak ulotnych momentów z błyszczącą dynamiką utwierdza znaczenie tego dzieła jako kluczowego punktu zwrotnego w ruchu impresjonizmu, ilustrując związek natury i technologii.