In dit evocatieve werk wordt de kijker omhult door een mistige atmosfeer vol dampende wolken, een kenmerk van het industriële tijdperk. De scène wordt gedomineerd door de levendige aanwezigheid van een druk treinstation, waarschijnlijk Saint-Lazare, waar de chaotische energie van de aankomende treinen samenkomt met het tragere tempo van de omliggende stad. Monet vangt dit moment meesterlijk met losse penseelstreken en een nevel van kleuren die in elkaar overlopen en een dromerige kwaliteit creëren. Elke penseelstreek lijkt levendig, pulserend met het ritme van leven en beweging. De donkere, zware silhouetten van gebouwen rijzen boven de drukke scène uit, terwijl lichtere tinten het ochtendlicht suggereren dat door de dikke damp sijpelt, een zachte gloed op de menigte vroege forenzen werpend.

De kleurenpalet die Monet gebruikt is bijzonder opvallend; de dominantie van zachte grijze en blauwe tinten komt samen met de warme oranjen en bruintinten van de stationgebouwen, wat zorgt voor een geruststellende maar verfrissende visuele ervaring. Dit werk is diep geworteld in de historische context van het 19e-eeuwse Parijs, een tijd van enorme transformaties door industrialisatie. Het schilderij weerspiegelt niet alleen het fysieke landschap, maar ook het emotionele landschap van een stad die van vooruitgang is doordrongen. Monet's vermogen om zulke vluchtige momenten met een briljant dynamiek vast te leggen, bevestigt de betekenis van dit werk als een cruciaal keerpunt in de impressionistische beweging, dat de verbinding tussen natuur en technologie illustreert.