W tej zapierającej dech w piersiach scenie zostajemy wciągnięci w moment intensywnej emocjonalnej dramy. Artysta uchwyca krytyczny moment w czasie, kiedy figura Antiochusa leży na swoim wymyślnym łożu, będąc wrażliwym i kruchym, otoczona przez wzruszającą grupę postaci: doradców, członków rodziny i kapłana. Nasza uwaga koncentruje się na cierpieniu Antiochusa, z delikatnym połączeniem troski i rozpaczy odzwierciedlonym w zatroskanych twarzach tych, którzy go otaczają. Kompozycja jest starannie zbudowana, wykorzystując diagonalne linie do prowadzenia naszego spojrzenia w kierunku centralnej figury, podkreślając jego tragiczny los.

Zabawa światłem w tym dziele budzi bogaty gobelin uczuć; ciepłe światło płynie z lewej strony, podkreślając bladość skóry Antiochusa i tworząc wyraźne kontrasty, które zwiększają poczucie pilności i strachu. Paleta kolorów skłania się ku kolorom ziemi — wypalonym czerwieniom, delikatnym kremom i głębokim cieniom — wszystko to przyczynia się do atmosfery przesyconej melancholią i czcią. Ubrania każdej figury falują delikatnie, oferując wyraźny kontrast z ich smutnymi wyrazami. Ta scena nie tylko przekazuje narrację o chorobie Antiochusa, ale również służy jako szersza refleksja na temat śmiertelności i kruchości życia, tematy, które głęboko rezonują z widzem. Spotkanie z tym dziełem pozostawia uczucie ciężaru chwili; powietrze jest gęste od niewypowiedzianych słów i objęcia dzielonego smutku.