W tym sugestywnym czarno-białym pejzażu artysta stworzył spokojną, lecz surową scenę nadmorską, która wydaje się jednocześnie ponadczasowa i intymna. Kompozycja prowadzi wzrok delikatnie od małej, rustykalnej kamiennej budowli pośród gęstego, teksturowanego listowia po lewej stronie ku szerokiemu, płaskiemu horyzontowi, gdzie morze spotyka niebo w łagodnych tonacjach. Gęste krzewy i wysokie drzewa stanowią bogaty kontrast na pierwszym planie w stosunku do łagodnej linii brzegu i oddalonych fal, zachęcając do kontemplacyjnej pauzy nad prostym, nieskażonym pięknem natury. Delikatna, powtarzalna technika kreskowania precyzyjnie oddaje różnorodne faktury — od szorstkich kamieni, przez liściaste gałęzie, po spokojne wody — nadając scenie niemal namacalną jakość.

Nastrój obrazu to spokój refleksji, przepełniony nutą nostalgii, jakby wspominał prostsze czasy, gdy obecność człowieka była dyskretna w rozległych krajobrazach naturalnych. Monochromatyczna paleta podkreśla kształt i linię bardziej niż kolor, wzmacniając poczucie cichej samotności i upływu czasu. Delikatne światło na horyzoncie sugeruje świt lub zmierzch — chwile pełne potencjału, szepczące opowieści o wiecznej tajemnicy morza. Historycznie dzieło to, powstałe na początku XX wieku, ukazuje piękno techniki drzeworytu i ilustracji piórem, popularnych przed powszechnym rozwojem fotografii. Jest świadectwem umiejętności artysty w uchwyceniu detali i atmosfery za pomocą atramentu i wprawnej ręki, przekształcając prosty nadmorski widok w bogatą narracyjną pauzę.