W tym niezwykłym malarstwie krajobrazowym widz zostaje wciągnięty w spokojny, lecz surowy świat natury; kompozycja przedstawia dramatyczne wzgórza, które wznoszą się z impetem, tworząc niemal teatralne tło. Na pierwszym planie znajduje się wystające skały, które wznoszą się nad spokojnymi wodami poniżej – lustro odbijające delikatne kolory nieba. Zimny zielony kolor bujnej roślinności pięknie kontrastuje z ciemnymi teksturami skał, podkreślając pierwotną moc natury. Na tę pracę można patrzeć z uczuciem spokoju i refleksji, jakby czas na chwilę zatrzymał się w tym malowniczym otoczeniu.

Subtelna gra świateł zwiększa emocjonalny ciężar dzieła, oświetlając pejzaż, zwłaszcza w miejscu, gdzie woda spotyka ziemię. Ta gra światła i cienia zaprasza wzrok do wędrowania po płótnie, ujawniając małe postacie przechodzące przez odległe wzgórza, przypominając nam o naszej małości w ogromie natury. Stworzone w okresie, który przyjął romantyczne ideały wzniosłości w naturze, to dzieło jest nie tylko celebracją wiejskiej piękności, ale także medytacją nad związkiem między ludzkością a dziką przyrodą.