Obraz uchwycił kwintesencję weneckiej scenerii: gondole sunące po lagunie przed majestatycznym Molo. Artysta mistrzowsko używa ciepłej, złotej palety, która kąpie scenę w miękkim, eterycznym świetle, prawdopodobnie o wschodzie lub zachodzie słońca. Niebo płynnie łączy się z wodą, tworząc poczucie spokoju i nieskończonej przestrzeni. Kompozycja jest zrównoważona, z Pałacem Dożów i jego charakterystycznymi kolumnami zakotwiczającymi jedną stronę, podczas gdy grupa łodzi i maszty większych statków zapewniają zainteresowanie wizualne po drugiej stronie.

Pociągnięcia pędzla artysty wydają się luźne, ale precyzyjne, szczególnie w przedstawieniu odbić wody, które migoczą i tańczą. To nadaje obrazowi żywe, niemal impresjonistyczne wrażenie. Same gondole, ze swoimi ciemnymi kadłubami, są punktem centralnym, tworząc ostry kontrast z jasnym tłem. Czuję poczucie spokoju, które mnie ogarnia, jakbym tam był, wdychając słone powietrze i słuchając delikatnego plusku wody o łodzie.