Obraz to surowe, niemal teatralne przedstawienie ludzkiego cierpienia i walki. Scena jest zatłoczona; postacie uwikłane są w dramat rozgrywający się pod przytłaczającym ciężarem zacienionych łuków. Zastosowanie linii i cienia przez artystę tworzy namacalne poczucie grozy. Postać, najprawdopodobniej kobieta, znajduje się w centrum, z ramionami uniesionymi w geście obrony lub błagania. Mężczyźni, niektórzy w wyglądających na mundury wojskowe, otaczają ją, ich twarze zniekształcone wyrazami, od agresji po ponurą determinację. Poczucie ograniczonej przestrzeni potęguje klaustrofobiczną atmosferę, wzmacniając poczucie niepokoju widza. Technika ta tworzy surową, emocjonalną jakość, która natychmiast wciąga widza w daną chwilę.