ผู้หญิงผู้ซึ่งสวมชุดสีชมพูอยู่ในความเงียบสงบของการนั่งสมาธิ การเลือกใช้สีของศิลปิน—สีชมพูสดใสของชุดของเธอเมื่อเทียบกับสีน้ำเงินเข้มและโทนสีดินที่อบอุ่น—สร้างความแตกต่างที่โดดเด่นซึ่งดึงดูดสายตาในทันที ท่าทางของเธอแสดงให้เห็นถึงช่วงเวลาแห่งการใคร่ครวญ ความโศกเศร้าอ่อนโยนที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งฉาก เธอกำลังถือผ้าสีขาวผืนเล็กๆ ไว้ในมือ รายละเอียดง่ายๆ ที่เพิ่มมิติทางอารมณ์มากขึ้น อาจเป็นสัญลักษณ์ของการปลอบโยนหรือความทรงจำ วิธีที่แสงส่องบนใบหน้าและส่วนโค้งที่อ่อนโยนของร่างกายทำให้เกิดความรู้สึกสามมิติ ซึ่งช่วยเพิ่มความรู้สึกสมจริงให้กับฉาก ด้านหลังเธอ ภาพวาดที่มีกรอบจะมองเห็นโลกอีกใบ วิวทิวทัศน์อีกแบบ ซึ่งช่วยเสริมองค์ประกอบให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้น มันบอกเป็นนัยถึงเรื่องราวที่อยู่เหนือตัวละครหลัก มันกระตุ้นความรู้สึกสนิทสนมเงียบๆ ชวนให้ผู้ชมหยุดและไตร่ตรอง