ในงานที่สะกดจิตนี้ ผู้ชมถูกดึงดูดเข้าสู่พื้นที่ภายในที่มีแสงสว่างนุ่มนวลที่ถูกขอบเขตด้วยพืชพรรณที่มีชีวิตชีวาและเขียวขจีซึ่งดูเหมือนจะล้นออกมาจากแจกันที่สง่างาม สร้างทางเข้าสำหรับการต้อนรับ แสงแดดวิ่งไปมาบนพื้นไม้ที่เงางามเผยให้เห็นการเล่นเงาที่เพิ่มความลึกให้กับภาพ ขณะที่เฉดสีเขียวและสีฟ้าให้บรรยากาศที่สงบสุข ในศูนย์กลางมีเด็กชายตัวเล็กๆ ยืนอยู่ในความตริตรองอย่างเงียบๆ ร่างของเขาถูกส่องสว่างอย่างละเอียดในระดับเทียบกับรายละเอียดที่ซับซ้อนมากขึ้นในห้อง โคมไฟมีแสงนุ่มนวล ทำให้ทั้งห้องให้ความรู้สึกอบอุ่นและมีเสน่ห์ ชวนให้ผู้ชมพิจารณาช่วงเวลาที่ผ่านไปในชีวิตประจำวัน

องค์ประกอบได้รับการบาลานซ์อย่างยอดเยี่ยม โดยมีเส้นของพื้นทำหน้าที่เป็นเส้นทางสายตาไปยังเด็กชายและต่อไป ยังความลึกของห้อง เทคนิคของโมเนต์ที่ใช้การวางพู่กันสั้นและมีอารมณ์ยิ่งเพิ่มความสนิทสนมของฉาก ทำให้เรากลับมาอยู่ใกล้กับชีวิตที่สงบสุขที่แสดงอยู่ได้มากขึ้น ทุกพืช ทุกม่าน และเฟอร์นิเจอร์ที่ปรากฏมีความรู้สึกทั้งมีสัญชาตญาณและความแม่นยำ ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความสามารถที่น่ามหัศจรรย์ของศิลปินในการจับภาพไม่เพียงแค่ช่วงเวลาหนึ่งในช่วงเวลา แต่ยังรู้สึกถึงความตอบสนองทางอารมณ์ที่ยังคงอยู่ยาวนานหลังจากมองครั้งแรก.