Bu etkileyici kış sahnesi, doğa ile insan varlığının ince bir uyum içinde bir arada bulunduğu sakin, karla kaplı bir manzarayı yakalıyor. Mekan, Pontoise yakınlarında bir tavşan yuvası; taze düşmüş karın yumuşak sessizliğini çağrıştıran hassas fırça darbeleriyle betimlenmiş. Kompozisyon, sol taraftaki çıplak ağaçlar topluluğundan başlıyor; dallar, soluk ve kapalı bir gökyüzüne karşı ince ince uzanıyor, karla kaplı dalgalı arazi boyunca ilerleyerek mütevazı bir evin yanında çalışan küçük bir figüre gözleri yönlendiriyor. Yumuşak beyazlar, gri ve toprak tonlarının hakim olduğu mutedil renk paleti, soğuk ama huzurlu bir atmosfer sunuyor; izleyiciyi kış gününün taze havasını ve sessizliğini hissetmeye davet ediyor.

Sanatçının fırça darbeleri gevşek ama amaçlı; empresyonist anlık ifadeyle doğanın detaylarına samimi bir gözlemi birleştiriyor. Kat kat uygulanan boyalar, ağaç kabuğunun pürüzlülüğünü ve karın yumuşaklığını ima ediyor, insan yaşamının hafif varlığı ise anlatı katmanı ekliyor—soğuk dış yüzeyin altında sıcaklık ve hareketlilik öneriyor. Tarihsel olarak, bu eser, empresyonistlerin günlük kırsal yaşamın geçici anlarını yakalama tutkusunu ve kış aylarında doğanın sakin dayanıklılığını yansıtıyor. Sanatçının basit bir kış manzarasını duygusal bir deneyime dönüştürme becerisinin kanıtı.