Bu geniş manzara çizimi, Northamptonshire’daki Whittlebury Ormanı’nda yer alan Wakefield Lodge etrafındaki sakin kırsal sahneyi yakalıyor. Gözler önce kompozisyonu ikiye bölen nehre çekiliyor; yumuşak, soluk bir gökyüzünün altında parıldayan nehir, sakin ve hafif rüzgârlı bir günü müjdeliyor. Kıyılarda otlayan atlar ve dolaşan keçiler gibi çeşitli hayvanlar ön plandaki hareketsizliğe ince bir canlılık katıyor; küçük bir grup atlı ve köpek ise anlatıya hareket kazandırıyor ve sakin manzaranın ötesinde bir yaşam olduğunu hissettiriyor. Uzaklardaki malikâne, hatları net ağaç sıraları ile vurgulanmış ve nazikçe yukarı doğru bakan bakışları yönlendiren esrarengiz bir dokunuşla zarifçe tasvir edilmiştir.

Toprak tonları ve yumuşak mavi renklerin hakim olduğu muted paletle icra edilen teknik, 18. yüzyıl ortası İngiliz topoğrafik sanatı için karakteristik olan ince çizgiler ve hafif yıkamalar kullanıyor. Doğal ve insan unsurları dengede tutan kompozisyon, insan ile doğa arasında idealize edilmiş bir uyumu simgeliyor. Bu eser sessiz bir düşünceyi uyandırıyor; huzurlu kırsal ortam, izleyiciyi geriye götürerek suyun hafif seslerini, yaprak hışırtılarını ve uzaktan gelen hayatın fısıltılarını hayal ettiriyor. Hem bir yer belgesi hem de pastoral İngiltere’nin şiirsel bir kutlaması olarak yankılanan eser, ayrıntılı gözlemi duyguyu ve karakteri yakalayan sanatla birleştiriyor.