Bu etkileyici eserde, düşüncelere dalmış bir kadını görüyoruz; başını bir elinin yardımıyla destekleyen zarif bir duruş sergiliyor. Renoir'ın tipik gevşek fırça darbeleri, yalnızca konuyu değil, aynı zamanda çevresindeki atmosferi de yakalayan yumuşak bir canlılık oluşturuyor. Yeşilin verimli arka planı ve zengin yaprakların ince dokunuşları, figürü için eterik bir çerçeve sunarak hayatın karmaşasından huzur dolu bir kaçış sunuyor. Sıcak tonlar iç içe geçiyor, elbisesinin soluk pembe rengi günün sıcaklığını yansıtırken, ışığın ince oyunu derisinde dans ediyor, yaprakların arasından süzülen güneş ışınının hafif dokunuşunu andırıyor.

Eserin duygusal ağırlığı, izleyicileri bu kadının rüya gördüğü sırada aklından ne geçirdiğini düşünmeye davet ediyor. Renoir'ın renkleri katmanlama becerisi figüre derinlik katarak, arka plana karşı varlığını güçlendiriyor, ama onu bastırmıyor. Bu dikkatli denge, duygusal etkiyi artırıyor ve sıradan bir anın derin yalnızlık ve sessiz düşünce keşfine dönüşmesini sağlıyor. 1913'te yaratılan bu eser, Renoir’ın yaşam deneyimlerini kucaklayarak, izleyicinin duraklama ve hayal etme anlarıyla doğrudan bağlantı kuran bir canlılıkla dolmuştur.