In dit fascinerende stuk zien we een vrouw die zich in een moment van introspectie leunt. Haar houding is delicaat terwijl ze haar hoofd met haar hand steunt. Renoirs kenmerkende losse penseelstreken roepen een zachte levendigheid op, die niet alleen het onderwerp maar ook de stemmingen eromheen vangen. De weelderige groene achtergrond en de subtiele toetsen van het rijke loof creëren een etherisch frame voor haar figuur, waardoor een rustige ontsnapping uit de chaos van het leven wordt geboden. De warme tinten mengen zich, de zachte rozen van haar jurk reflecteren de warmte van de dag, terwijl het subtiele spel van licht over haar huid danst, wat de zachte kus van zonneschijn suggereert die door de bladeren heen schijnt.

Het emotionele gewicht van het stuk nodigt de kijkers uit om na te denken over welke gedachten het hoofd van deze vrouw bezetten terwijl ze droomt. Renoirs specifieke techniek van het overlappen van kleuren voegt diepte toe aan haar figuur, waarbij de aanwezigheid ervan versterkt wordt in contrast met de achtergrond zonder deze te verdringen. Deze zorgvuldige balans versterkt de emotionele impact en verandert wat misschien als een eenvoudig moment leek, in een diepgaande verkenning van eenzaamheid en stille reflectie. Dit werk, gemaakt in 1913, vangt de omarming van Renoir van de geleefde ervaringen, en geeft een levendigheid die rechtstreeks aansluit op de eigen momenten van pauze en dromen van de kijker.