Bu etkileyici eser, zengin ve klasik bir mimari ortamda düşünceli bir şekilde duran yalnız bir kadın figürünü sunuyor. Tek renkli palet, ona zamansız ve neredeyse rüya gibi bir nitelik kazandırıyor; yumuşak ışık, kadının zarif hatlarını ve çevredeki kalıntıların ayrıntılarını nazikçe okşuyor. Figür, zarif ama düşünceli bir duruşu vurgulayan akışkan kumaşlarla sarılmış. Taş işçiliğine sarmalanmış bitkilerden süslü sütunlara kadar zengin dokular derinlik yaratıyor ve izleyiciyi bu sakin ve gizemli bahçede dolaşmaya davet ediyor.

Kompozisyon, hareketsizlik ile ince bir hareket arasında denge kuruyor; figürün aşağı bakan bakışı ve bedeninin nazik kıvrımı içe dönüklük veya özlem hissi uyandırıyor. Karanlık-ışık tekniği, ışık ve gölge arasındaki kontrastları vurgulayarak sahnenin duygusal etkisini artırıyor. Tarihsel bağlamda, eser 19. yüzyılın klasik antikaya ve romantik melankoliye olan ilgisini yansıtıyor. Güzellik, yalnızlık ve zamanın akışı üzerine şiirsel bir meditasyon gibi, gerçeklik ile hayal arasında asılı kalan bir anı yakalıyor.