Bu duygusal sahnede, ritmik dokuma işine dalmış yalnız bir figürü izliyoruz. Sağ tarafa dönen dokuma ustası, dikkatlice odaklanmış bir an içinde yakalanmış; parmakları iplikleri ustalıkla manipüle ederken, yanındaki dokuma tezgahı güçlü bir şekilde duruyor. Dokuma tezgahı, toprak tonlarından oluşan bir palet içinde temsil ediliyor ve kompozisyona hâkim, ahşap dokusunun gücünü ve kalıcılığını aktarır. Arka plan yumuşak bir okraya doğru hafifçe dağılarak işçinin yoğun faaliyetini vurguluyor.

Renk paletinin sadeliği, derin kahverengiler, ince yeşiller ve sıcak sarı vurgularla birlikte, esere sessiz bir duygusal ağırlık katmaktadır. Fırça darbelerinde dokunsal bir nitelik var; sanki izleyiciyi sahneye yaklaştırıyor, el sanatı ve insan deneyiminin bağlantısını takdir etmeye teşvik ediyor. Van Gogh'un karakteristik tarzı—gevşek ama kasıtlı fırça darbeleri—sadece sahneyi değil, aynı zamanda emeğin fiziksel ve ruhsal bir çaba olarak özünü de aktarıyor. Bu parça, çaba ve adanmışlık temalarıyla yankı buluyor ve 19. yüzyılın sonlarının değerlerini yansıtıyor; o zamanlarda sanatsal temsil, işçilerin onurunu araştırmak için sıklıkla bir lens olarak işlev görüyordu.