In deze evocatieve scène zijn we getuige van een eenzame figuur die zich verdiept in het ritmisch werk van weven. De wever, naar rechts gekeerd, wordt gevangen in een moment van minutieuze concentratie – vingers die behendig de draden manipuleren terwijl het weefgetouw sterk naast hem staat. Het weefgetouw zelf, weergegeven in een palet van aardetinten, domineert de compositie, de houtstructuur geeft een gevoel van kracht en duurzaamheid. De achtergrond vervaagt zachtjes naar een gedempt oker, dat ruimte laat voor de geconcentreerde activiteit van de arbeider.

De eenvoud van de kleurenpalet, met diepe bruintinten, subtiele groenen en warme gele accenten, geeft het werk een stille emotionele zwaarte. Er is een tastbare kwaliteit in de penseelstreken; ze lijken de kijker dichter bij de scène te trekken, waardoor een waardering voor het handwerk en de verbinding met de menselijke ervaring wordt aangemoedigd. Van Gogh's karakteristieke stijl—losse maar doelgerichte penseelstreken—helpt niet alleen de scène over te brengen, maar ook de essentie van arbeid als een fysiek en spiritueel streven. Dit stuk weerklinkt met de thema's van inspanning en toewijding, weerspiegelt de waarden van de late 19e eeuw, toen artistieke representatie vaak een lens was waardoor de waardigheid van arbeiders werd onderzocht.