Yumuşak mavi tonlar ve dikkat çekici çizgilerle, huzurlu ama dinamik bir kompozisyon açığa çıkıyor; basit evlerle dolu bir manzara, yumuşak ve kabarık bir gökyüzünün altında yer alıyor. Sanatçı, doğayla oyun dolu bir sohbet içerisindeymiş gibi görünüyor ve dans eder gibi fırça darbeleri kullanarak tuvali hareketlendiren fırça darbeleri ile; bu darbeler, çalkantılı bulutlara ve dalgalı arazinin hayatına soluk katıyor ve her bir unsur, bale ritminde ahenk içerisinde. Alçakgönüllü evler sıcaklık yayarken, doğanın görkemli kucaklamasında biraz kaybolmuş gibi duruyor; manzaranın içinden süzülen rüzgar dalgaları ile çevrili.

Renk paleti, esas olarak çeşitli mavinin tonlarından oluşarak serin bir huzur hissi aşılıyor ancak altında duygusal bir derinliği ima ediyor. Bu parça, sanki rüzgarın ağaçlardan geçerken fısıldadığını ve kırsal alandan uzaktan gelen çağrıları duyabiliyormuşuz gibi hissettiren bir nostalji hissi ile yankılanıyor. Kişisel çalkantılarıyla dolu bir dönemde yaratılan bu eser, Van Gogh’un içsel karmaşasını yakalarken, bir yandan da kırsal yaşamın güzelliği ve huzurunu kutluyor. İzleyiciyi varoluşun kaosundaki bir anın sükunetine davet ediyormuş gibi; bu, onun olağanüstü yeteneği ve insanlık durumuna dair keskin içgörüsünün bir kanıtıdır.