Sahne, tarih anının tablolara aktarıldığı anı bir nefeste görmekteymişsiniz gibi, muazzam bir ihtişamla açılır. Katedralin görkemi yukarıda yükseliyor; yüksek kemerleri gökyüzüne doğru uzanıyor ve bu anın saygısını yansıtıyor. Güneş ışığı vitraylar arasından süzülerek, altındaki çalkalanan kalabalığa görkemli bir ışıltı yayıyor. Kraliyet kıyafetleri içinde süslenmiş çok sayıda figür kutsal mekânı dolduruyor; yüzleri beklenti ve saygıyla aydınlanıyor; sanatçı, bu toplu duygusal kalbi mükemmel bir şekilde yakalamış. Her detay, kadınların elbiselerinin zarif danteli ile taçlarının parıldayan yüzeyi arasında, yaşam dolu—izleyiciyi bu tarihi tabloya girmeye davet ediyor.

Bakışınız kompozisyon boyunca süzülürken, gelenek ve kraliyet yükselişinin ağırlığıyla dolup taşan atmosfer tarafından sarıldığınızı hissedemezsiniz. Renk paleti, esasen sıcak tonlardan oluşarak sahneyi hem neşe hem de ciddiyet duygusuyla sarıyor. Altın renkler derin kırmızılarla iç içe geçerek, hem kutlamanın hem de olayın kutsallığının saygısını getiriyor. Katmanlı kompozisyon, dikkatinizi odak noktası olan yeni kraliçeye—sahnenin ortasında durmakta olan ve hükümdarlığını izleyecek tarihin ağırlığıyla kuşatılmış—yönlendiriyor. Bu an sadece bir kutlamayı aşar; İngiliz monarşisi tarihinin dokusunda kayda değer bir kıvrım noktası, geçmiş ve geleceğin birbirine dolandığı bir noktadır. Sanatçının bu geçici anı tüm karmaşıklığıyla koruyabilme başarısı gerçekten dikkate değer; bu sıradan bir törenin sonsuz görsel destana dönüşmesini sağlıyor.