Bu etkileyici parçanın yağlı boya tablosu, bir genç kadını düşüncelere dalmış bir şekilde, dikkatle dikişine odaklanırken tasvir ediyor. Yumuşak, akıcı fırça darbeleri, Renoir'ın kendine özgü tarzını karakterize ediyor; tekniğinin nazikliği ve sıcaklığı, izleyiciyi sararken bir yakınlık hissi yaratıyor. Arka plan, sıcak bir şeftali tonuyla ışıldarken, sahnenin huzurlu atmosferini artırıyor. Bu renk seçimi, onun elbisesinin narin beyazıyla zarif bir kontrast oluşturuyor ve varlığını vurgulayıp düşünceli ifadesine gözleri çekiyor. Tamamında hafif hafif kumaşın hışırdamasını duyabiliyor ve çevresindeki durgunluğu hissedebiliyormuşuz gibi; onun sakin düşüncesine bir anlık da olsa katılmamızı sağlıyor.

Renoir, sadece bir anı yakalamakla kalmıyor, aynı zamanda düşünme ve zanaatkârının özünü de iletiyor. Işık onun cildine ve özelliklerine nasıl oynuyorsa, huzurlu bir duygu ve günlük hayatın basit eylemlerine olan bir takdiri iletebiliyor. 1908 yılında yaratıldığında, Renoir Derin bir şekilde Empresyonist hareketin içinde yer alıyordu; bu da ışık ve insan duygularını iletmek için bir amaç olarak düşünüldü, mükemmeliyeti değil. Bu nedenle, bu eser yalnızca dikiş yapan bir kadının tasvirinden daha fazlası; geçici anların içinde bulunan güzelliğe bir övgüdür ve Renoir'ın günlük sahneler aracılığıyla derin duyguları uyandırma yeteneğini göstermektedir.