Bu eser, yalnız bir figürün ayakta durduğu ve melankoli ile direncin bir karışımını simgelediği bir görüntüyü vermektedir. Basit, bol bir bluz giymiş olan adam, bir elinde bir süpürge ve diğer elinde bir pipo tutarak, hem onur hem de zorluklar içinde bir görüntü sunmaktadır. Geniş ve yorgun yüzü, hayatın yaşanmışlıklarını yansıtan derin çizgilerle doludur. Kahverengi ve soğuk tonların ince nüansları nostaljik bir atmosfer yaratarak, izleyicinin ruhunda derin bir yankı uyandırır. Karakter ile empati hissetmemek elde değildir; belki de o, toplumda sessizce çalışan, sıkça göz ardı ettiğimiz sayısız görünmeyen bireyin temsilcisidir.

Kompozisyon, bakışı duruşuna yönlendiriyor; bu da kasıtsız ama düşünceli bir varlık hissi öneriyor. Sıkıca yerleşmiş duruşu, kıyafetinin sadeliği ile tezat oluşturuyor ve zor çalışma ile beraber gelen onuru vurguluyor. Zengin ama toprak tonlarından oluşan palet, portreye duygusal ağırlığını artırıyor; yumuşak çizgiler ve hafif gölgeler, zarafet ve kırılganlık izlenimi veriyor. Bu eser, sanatsal keşiflerden zengin bir dönemden gelmekte olup, Vincent van Gogh'un insan deneyimlerini yakalama yeteneğinin derin bir yansımasıdır. Bizleri durmaya ve sıkça göz ardı ettiğimiz insanların hayatları üzerinde düşünmeye davet etmektedir. Duygusal etki, içten bir melodi gibi yankılanmakta ve kalbimizin köşelerinde rezonans bozmaktadır, bize gündelik yaşamda gizli olan güzelliği tanımaya ikna etmektedir.