Eser, izleyiciyi sakinlik ve hafif güzellik dolu bir dünyaya davet eden huzurlu bir manzarayı yakalıyor. Ön planda, yukarıdan gelen gökyüzünün renklerini yansıtan, ışıltılı bir su yüzeyi yer alıyor; bu, denge ve uyum yaratıyor. Yeşil ve toprak tonlarının farklı tonlarındaki ağaçlar, sahneyi süsleyerek yaprakları hafif bir esinti tarafından okşanmış gibi bir yumuşaklık öneriyor. Ufuk geniş bir açıyla uzanıyor, gözleri uzakta gökyüzünün yerle buluştuğu yere yönlendiriyor. Palet, yumuşak tonlar tarafından yönlendiriliyor; pembe ve turuncu fısıldamaları günün düşüşünü ima ederek, haliyle ılımlı durumda bile sıcaklık sunuyor; genel etkisi huzur ve düşünce ile dolu.

Fırça darbesi ifade dolu ve zarif olan, sanatçı ustaca renk katmanlarını birleştirerek doku ve derinlik kazandırıyor. Üstteki bulutlar yumuşak desenler halinde dönüyor, ilkbahar akşamının parıltısını hatırlatarak esere duygusal bir ağırlık kazandırıyor; neredeyse havadaki sakinliği hissedebiliyoruz. Bu eser, Barbizon okulunun esintisiyle, doğalcılığı ve kırsala olan sevgisini kutlayarak doğaya yönelmiş; bu resim zamanın soğutulmuş bir anını örnekleyen bir çalışma.