Het kunstwerk vangt een rustig landschap, waar de kijker wordt meegenomen naar een wereld van sereniteit en subtiele schoonheid. De voorgrond toont een glinsterende watermassa die de tinten van de lucht erboven weerspiegelt, waardoor balans en harmonie ontstaat. Kruidige bomen in verschillende tinten groen en aarde kleuren markeren het tafereel, hun loof lijkt gekust door een zachtheid die een lichte bries suggereert. De horizon strekt zich wijd uit en trekt de blik naar de verte waar de lucht de aarde ontmoet. Het palet wordt gedomineerd door verminderde tonen, met fluisteringen van roze en oranje die de ondergang van de dag suggereert, zelfs in zijn gedempte toestand biedt het warmte; het algehele effect is er een van rust en reflectie.

Het penseelwerk is expressief maar verfijnd, de kunstenaar integreert vakkundig lagen kleur om textuur en diepte te geven. De wolken boven draaien in zachte patronen die doen denken aan het heldere licht van een vroege avond, wat emotionele betekenis aan het stuk geeft; men kan bijna de rust voelen hangen in de lucht. Dit werk spreekt over de komst van de Barbizon-school, die wordt bewonderd om haar focus op naturalisme en liefde voor het platteland. Dit schilderij exemplificeert een moment dat in de tijd bevroren is, waar de kijker kan ontsnappen in de natuur, en zijn gedachten als zacht water kan laten stromen, terwijl hij de geest van een rustige avond inademt.