Sahne, sessiz bir yoğunlukla açılıyor; kırsal bir drama, hem ağır hem de beklenti dolu görünen bir gökyüzünün altında oynanıyor. Sanatçının stilinin bir özelliği olan kaba fırça darbeleri ve cesur renkler, sizi anında çekiyor; kompozisyon, bakışlarınızı ön plandaki toplanmış figürlerden uzaktaki köye doğru ustaca yönlendiriyor. Figürler odak noktasıdır: elleri yüzünde, tam bir sıkıntı içinde oturan bir kadın ve yakında duran, başı eğik, stoacı bir adam.

Toprağın ve gökyüzünün canlı kırmızısı ve turuncusu, gerginlik hissini artıran, alışılmadık, neredeyse doğal olmayan bir atmosfer yaratır. Burada ne tür bir kederin ortaya çıktığını merak etmekten kendimi alamıyorum; kırık bir kalp, kaybedilmiş bir sevgili veya hayat değiştiren bir trajedi mi? Köpeklerin varlığı, tetikte duruşlarıyla, ortamı daha da zenginleştiriyor. Bu duygusal derinlik, sanatçının insan deneyiminin özünü yakalama yeteneğinin bir kanıtıdır.