Bu 18. yüzyıl suluboya eseri, sıradan insanların günlük yaşamını canlı bir sokak sahnesiyle gözler önüne seriyor. Resimde, yan yana yürüyen iki figür ve soluk, donuk bir arka plan bulunuyor; bu arka planda, duman çıkaran endüstriyel binaların ince siluetleri yer almakta ve sanayi çağının yükselişine işaret ediyor. Figürler akıcı ve kendinden emin çizgilerle çizilmiş: Kadın, kaşıklarla dolu bir sepet taşırken başında şapka ve pelerin var; adam ise piposunu içerken bir kepçe ve tencere tutuyor—giysileri sokak satıcısı olduğunu gösteriyor. Sınırlı ancak toprak tonlarının hakim olduğu renk paleti—gri, kahverengi ve mutedilmiş mavi tonları—eserine doğallık katarken, hafif yıkama tekniği çalışmaya yumuşak ve geçici bir his veriyor.

Kompozisyon, bu iki figüre odaklanarak hemen bir bağ kuruyor; hemen onların çağrılarını, şehrin uğultusu ile karışan kaşıkların tıkırtısını ve pipodan çıkan dumanın fısıltısını duyuyorsunuz. Çizgilerin sadeliği ve ekonomisi, karakterlerin ifadelerini ve duruşlarını vurgulayarak dayanıklılıklarını ve arkadaşlıklarını anlatıyor. Bu eser sadece 18. yüzyıl ortalarının kentsel yaşamının canlı bir anlık görüntüsü olmakla kalmıyor; aynı zamanda sanatçının anlatı ve estetik inceliği dengede tutma ustalığını da gösteriyor ve günlük konulara hayat ve onur kazandırıyor.