Bu canlı eserde Van Gogh, ön planda domine eden yüksek bir ayçiçeği ile doğanın canlılığını yakalıyor. Bu ayçiçeği, neredeyse hayattan daha büyük bir şekilde, yumuşak ve solgun renkler ile harmanlanmış arka planda gururlu bir şekilde durmaktadır. Canlı yeşil ve sarı fırça darbeleri, neşeli enerji hissi veriyor; sanki güneşin sıcaklığını ve doğal dünyanın enerjisini duygu veren bir yaşam var. Sanatçının ifade tarzı, tuvali hayata getiriyor; altın sarısı yapraklarıyla ayçiçeği, yaz ve büyümenin coşkulu hislerini uyandırıyor. Ayçiçeğinin arkasında, bir figür ve sahneyi yere oturtan rustik yapılar göze çarpıyor; bahçenin bolluğunda insan varlığını ima ediyor. Kompozisyon, doğanın organik şekilleri ile çitlerin yapılandırılmış hatları arasında bir denge kuruyor ve dikkati güneş ışığında parlayan odak noktasına doğru çekiyor.

Bu eserin duygusal etkisi derin. Canlılık, büyüme ve günlük yaşamda bulunabilecek basit zevkler hakkında bir mesaj iletiyor; izleyicileri toprak ile birleştiriyor. Van Gogh'un kırsalda bir teselli aradığı bir dönemde yaratılan bu eser, yaşamın özünü renk ve şekil yoluyla yakalama arzusunu yansıtıyor. Sanatçının kişisel yolculuğundaki olağanüstü bir an ve doğaya duyduğu sevgi ile kendi sanatsal vizyonunu harmanlaması ile oluşuyor. Canlı renkler ve dinamik çizgiler yalnızca ayçiçeğinden söz etmiyor, aynı zamanda sanatçının tutkulu ruhunu da yansıtıyor; tuvalin ötesinde bir umut, yaratıcılık ve doğal dünyanın kalıcı güzelliği hikayesi açığa çıkıyor.