Bu etkileyici sanat eseri, yüzer buzların üzerinde huzurlu bir güzellik anını yakalıyor; yalnız bir tekne nazikçe dinleniyor. Yumuşak fırça darbeleri, rüya gibi bir kalite yaratıyor; beyaz ve soluk yeşil lekeler dokulu dalgaların arasında belirmiş ve kayboluyor. Sanatçının tercih ettiği renkler, soğuk mavi ve gri tonlarının paletinde, izleyiciyi bulanık bir kış gününün özüyle kuşatan huzurlu bir atmosfer oluşturuyor. Arka planda belirsiz kara siluetleri, bir uzak kıyının buğulu varlığını ima ediyor; tüten dumanlar, doğanın sessizliğindeki insan etkinliğini andırıyor.

Kompozisyon ustaca dengelenmiş; küçük ama önemli tekne, görüntüyü sağlam bir yere oturtarak gözün tuvalin üzerinden ufka yönelmesini sağlıyor. Işık ve gölge arasındaki hipnotik etkileşim—su yüzeyinde dans eden benekli yansımalar, sahnenin huzuruna dinamik bir katman ekliyor. Monet’nin ışığın geçici doğasını iletme yeteneği etkileyici; havada serinliği neredeyse hissedebilir ve suyun tekneye hafifçe çarptığını duyabilirsiniz. Bu eser, yalnızca empresyonist tekniği örneklemekle kalmaz, aynı zamanda değişen çevrenin bir yansıması - doğanın kırılganlığının insan etkisi arka planında acı bir hatırlatıcısıdır.