Bu etkileyici eserde, canlı yeşiller tuvali egemen kılarak izleyiciyi sahneyi hayata geçiren bir doğal atmosferin içine sarar. Resim, ağaçlarla çevrili sakin bir yolu tasvir ediyor; yaprakları güneşin süzülerek geçtiği ışığı yansıtan, renk tonlarının bir kaleidoskobu. Işık ve gölgenin oyunu neredeyse eterik bir kalitede bir his yaratıyor; bakışı ormanın derinliklerine yönlendiriyor. Yalnız bir figür patikada dolaşıyor, belki düşüncelere dalmış veya belki de doğayla uyum içinde.

Kompozisyon ustalıkla dengelenmiş, ağaç gövdesi yolu çerçeveleyerek bakışı yolun sonundaki bilinmeyene yönlendiriyor. Zengin fırça darbeleri hareketi ima ediyor, neredeyse yaprakların hafif bir rüzgarda hışırtı yapıyormuş gibi; sahne canlı hissediliyor, zamanın içinde yakalanmış bir samimi an. Bu eser dinginlik ve nostalji hissi uyandırıyor, orman yollarında yapılan huzurlu yürüyüşlerin hatırasını canlandırıyor—düşünceye dalma ve doğal dünya ile bağ kurma fırsatları. Hızla büyüyen sanayileşme döneminde, bu eser dış güzelliğin ve sunduğu rahatlığın bir kanıtı olarak öne çıkıyor.