Bu canlı tablo, görkemli bir mavi gökyüzünün arka planında üç çekici beyaz kulübe ile hayat dolup taşmaktadır. Van Gogh'un fırça darbeleri tuvali dans edercesine süzülen, doku ve enerji doludur. Her bina, yapısında farklılık gösterirken, beyaza boyanmış duvarlar ve çevresindeki manzaranın toprak tonları arasında eğlenceli bir tezat oluşturmaktadır. Güneş ışığı sahneye düşerken, kulübeleri aydınlatmakta ve yeterli gölgelerle şekillerini vurgulamaktadır; samanla kaplı çatıları, kırsal sadeliği çağrıştırmakta—gözlemciyi daha yakınlaştıran bir ev sıcaklığı sunmaktadır.

Renk paleti esasen canlı mavi ve parlak beyazlardan oluşmakta, sıcak ve kararsız sarıların toprakla zıtlığıyla tamamlanmaktadır; bu kombinasyon, sıcaklık ve huzur hissini uyandırmaktadır. Boya uygulama yöntemi, kendine özgü ve sezgisel bir tarzla, sanki bir anı gerçek zamanda yakalamış gibi, doğrudan bir duygu oluşturmaktadır. Bu kulübeler huzur içinde dururken, içlerinde bir enerji bulunmaktadır—toprakla ve Van Gogh'un çok sevdiği kırsal yaşamın özüyle kurulan bir bağlantı arzusu. Bu eser, sanatçının Provence manzaralarına duyduğu hayranlığı kapsamakla kalmamakta, aynı zamanda Van Gogh'un sanatsal yolculuğunda belirgin bir tema olan aidiyet duygusunun derin bir arzusunu da yansıtmaktadır.