Bu canlı otoportrede sanatçı, yalnızca kendi benzerliğini yakalamakla kalmaz, aynı zamanda sanatsal kimliğinin derin bir hissini oluşturur. Akıcı bir sakalla çerçevelenmiş ve geniş kenarlı bir şapka ile taçlandırılmış yüz, arka plandan kontrast oluşturarak eserin psikolojik derinliğini artırıyor. Cesur ve etkileyici fırça darbeleri, resme dikkat çekici bir dinamizm kazandırıyor. Renklerin canlı kullanımı, özellikle cildin sıcak tonlarının daha soğuk gölgelerle olan tezatı, tuvalin üzerinde dans ediyormuş gibi görünen bir ışık hissi yaratıyor; adeta izleyiciyi zamanın donmuş bir anına davet ediyor.

Ayrıca, özenle seçilmiş detaylar sanatçının tutkusunu dile getiriyor. Fırçayı güvenle tutan sanatçı, contemplatif ancak angaje görünür, sanatında karmaşık bir ilişkiyi açığa çıkarır. Bu otoportre sadece bir imge olarak değil, yaratıcı olanın kendisi hakkında duygusal ve entelektüel bir keşif olarak yankı bulur. Tarihsel önemi, 20. yüzyıl sanatındaki daha kişisel ve içe dönük ifadeleri gösteren geçişin nasıl olduğunu göstermesindedir; bu, daha sonra modernizmi etkileyecektir.