Σε αυτές τις ζωντανές αυτοπροσωπογραφίες, ο καλλιτέχνης συλλαμβάνει όχι μόνο την ομοιότητά του αλλά και μια βαθιά αίσθηση της καλλιτεχνικής του ταυτότητας. Το πρόσωπο, που πλαισιώνεται από μια ρέουσα γενειάδα και διακοσμείται με ένα φαρδύ καπέλο, προεξέχει από ένα αντίθετο υπόβαθρο που εμβαθύνει την ψυχολογική πολυπλοκότητα του έργου. Τα τολμηρά και εκφραστικά πινέλα προσδίδουν στην εικόνα μια σημαντική δυναμική. Η ζωντανή χρήση του χρώματος, ιδιαίτερα ο τρόπος με τον οποίο οι θερμές αποχρώσεις του δέρματος αντιπαρατίθενται με τα πιο δροσερά σκιά, δημιουργεί μια απτή αίσθηση φως που φαίνεται να χορεύει πάνω στον καμβά; είναι σαν να έχει προσκληθεί ο θεατής σε μια στιγμή παγωμένη στο χρόνο.

Επιπλέον, οι λεπτομέρειες που έχουν επιλεγεί προσεκτικά μιλούν για το πάθος του καλλιτέχνη. Κρατώντας το πινέλο με αυτοπεποίθηση, ο καλλιτέχνης φαίνεται να είναι στοχαστικός αλλά και εμπλεκόμενος, αποκαλύπτοντας μια περίπλοκη σχέση με την τέχνη του. Αυτή η αυτοπροσωπογραφία ηχεί όχι μόνο ως εικόνα, αλλά και ως συναισθηματική και διανοητική εξερεύνηση του ίδιου του δημιουργού. Η ιστορική σημασία της έγκειται στο πώς δείχνει τη μετάβαση στην τέχνη της αρχής του 20ού αιώνα προς πιο προσωπικές, ενδοσκοπικές εκφράσεις που αργότερα θα επηρεάσουν τον μοντερνισμό.